Costa Rica (18)

De laatste dag van het jaar op dit maffe eiland. We turen nieuwsgierig uit ons raam en het is prachtig: een paar rijen krakkemikkige steigers in de ochtendzon, omzoomd door palmbomen langs het water. Jasper is te lui om z'n bed te verlaten en legt het plaatje inclusief slapende pelikanen liggend op bed vast. We gaan maar 'ns ontbijten: om 10 uur start onze eerste duik. Roxanne is al vertrokken naar haar 'frame', die zoeken we later vandaag nog wel op. Maar eerst moeten we zorgen dat we in een ander hotel een plek vinden, want Jaguar zit vol op oudjaarsavond. Jasper gaat vast op pad, Mara pakt nog even een ijskoude douche (niet uit vrije wil, maar alles is beter dan die suicide-machine, die het meestal toch niet doen). Ondanks de belofte van duikschooleigenaar Rob, lijkt het eiland vol te zitten; de enige beschikbare hotelkamer kost meer dan we er voor over hebben. El Jaguar is echter de beroerste niet en belooft eventueel een alternatief te kunnen regelen. Mara heeft echter meer geluk; tien minuten nadat Jasper Hostal Bastimentos tevergeefs verlaten had, probeert zij het opnieuw, en dankzij vrouwelijke charmes en een stel dat net de kamer had opgezegd, vinden we voor 18 dollar onderkomen, met twee ramen en uitzicht op zee. Het is wel even wennen, zo'n backpackers leven, met andere backpackers om ons heen die toch een iets ander dag en vooral nacht ritme hebben...

Op speciaal verzoek van Jasper, wordt door de divemaster Ana vlak voor de duik nog een paar elementaire oefeningen met hem doorgenomen. Achteraf een beetje vreemd; het bleek de tweede duik van de cursisten te zijn, wij gingen eigenlijk met hen mee, en zij hoefden deze oefeningen niet te doen. Later blijkt dat ook deze duikschool zich goed aangepast heeft aan het caribische klimaat en vooral cultuur! Hoe dan ook, de oefeningen gaan voldoende goed en terwijl Mara haar best doet de oren te klaren, dalen we af naar een wrak van een veerboot.

[nog niet klaar met schrijven hier....]

From Costa Rica

Costa Rica (17)

Vroeg op, en de auto ingeleverd; afscheid nemen doet pijn, en we hebben erg veel plezier gehad met onze eigen vervoermiddel. Gelukkig hebben we 'm goed afgeragd.

From Costa Rica

Nu doen we een stap terug en gaan backpacken in zweterige overvolle bussen. We nemen de taxi en komen ruim op tijd aan op de hoek van de straat waar de bus zou vertrekken. Het is niet echt een lekker buurtje, dus opgepast met je bagage. Een man bij een publieke parkeerplaats is behulpzaam en laat ons onze rugzakken veilig parkeren. Waar de reis naartoe gaat? Spaans, graag, Engels verstaat hier niemand. Bocas del Toro, Panama. Nee hoor, dan zijn we toch echt te laat. De bus is al vertrokken, want, anders dan in het weekend, gaat hij vandaag om 0745 richting Panama. Er gaat er 1 per dag, weten wij, dus dat zou toch echt zwaar balen zijn: we blijven geen dag langer dan nodig in deze smerige, onveilige stad. Er staat niemand op de bushoek te wachten... het zal toch niet? Er wordt een andere man bijgehaald die bij het Panaline-kantoor staat, hij kan het weten want hij werkt er. Als we hem vragen hoe laat de bus naar Bocas gaat bevestigt ook hij dat de bus al weg is. De moed zakt ons in de slippers. Maar niet getreurd, oplossingsgericht wordt er even met de buschauffeur gebeld en als we snel zijn, kunnen we 'm nog inhalen en verderop opstappen. De rode taxi van de parkeerman wordt voorgereden en de rugzakken worden met souplesse in de kofferbak gegooid, voor we het weten zitten we samen achterin. De chauffeur laat er geen gras over groeien, er wordt al multitaskend flink geplankt om de stad uit te komen. Intussen wordt onze naam gevraagd, en een gezellig Spaans kletspraatje over mooie plekken in Costa Rica wordt af en toe onderbroken door druk hands-full gebel met de buschauffeur en de Panaline-man. We zitten inmiddels op de snelweg, achter de bus aan. De taxichauffeur krijgt een telefoontje en draait van de snelweg af om met ons te overleggen. De bus stopt pas in Guapiles, 60 km verderop. Wat gaat dat kosten? De tariefkaart wordt erbij gepakt, want een meter heeft deze taxi niet. Hij laat ons het lijstje zien: Guapiles, $80. Yeah, right. Dat gaan we niet doen, geen haar op ons hoofd. De busrit kost niet meer dan $11 p.p. naar Panama. We overleggen samen en Jasper begint nattigheid te voelen. Mara ook, maar is vanaf dat moment nog een half uurtje in denial, zogezegd. Terug naar San Jose willen we, en de taxichauffeur knikt begrijpend. Wat we wel kunnen doen is de bus vanaf een andere terminal naar Puerto Viejo pakken, die is er in 3 uur, en van daaruit kunnen we ook makkelijk in Bocas komen. Dat weten we, maar we hebben het zo getimed dat we net op tijd in Bocas zijn om de laatste watertaxi naar Isla Bastimentos te pakken. We willen niet in het donker bij de grensovergang staan. Oke, terug naar San Jose it will be, en de taxi stopt bij de busterminal naar Puerto Viejo. Jasper is zo standvastig om hem te zeggen dat we naar het beginpunt willen, want hij weet bijna zeker dat we er op tijd zullen zijn om de oorspronkelijke bus van 0900 te halen. Weten we dat zeker? Ja hoor. Oke, als wij dat willen... de chauffeur stopt om de hoek, hij mag niet doorrijden vanwege de bussen die daar stoppen, zegt hij. Tuurlijk. Wat kost het ritje? Dure benzine, ja, ik heb m'n best voor jullie gedaan, zeer spijtig, 10.000 colones dus, oftewel $20. Helaas hebben we niet kleiner en hij krijgt de volle mep. Stom stom stom, achteraf, want inderdaad, wanneer we de hoek om zijn staan daar allerlei Bocasgangers te wachten op de bus, die uiteindelijk om 1000 vertrekt van de afgesproken plek. Mara's vertrouwen in de mens heeft een lichte deuk opgelopen en we zijn een illusie armer. Roxanne, een 60-jarige Amerikaanse die al 40 jaar rondzwerft over de wereld, vertelt meewarig een paar taxiscams waar ze zelf ingetrapt is. Terwijl de minuten voorbijtikken waarin we ons best doen dit euvel te overwinnen en dit ongenadige lesje loslaten op ons in te laten werken, kwebbelt Roxanne verder. We hebben erg veel lol met haar de komende 8 uur, nadat ze op raadselachtige wijze als eerste in de bus weet te komen en via het raam met onze daypack op de bank achter haar 2 plekken bezet houdt. We komen van alles te weten komen over haar leven als hippie, haar dochter Samara, kleindochter en haar 'frame' op een stukje grond op Isla Bastimentos. In haar koffer zit een stuk oranje zeil, wat gereedschap en alleen de meest hoognodige levensbehoeften. Dit jaar gaat ze 3 maanden kamperen op haar eigen fundering, hopend dat een of ander mannetje wat werk heeft kunnen verzetten tijdens haar afwezigheid, waar ze haar twijfels over heeft. Ze is blij met Obama maar de rest van de USA kan haar gestolen worden. Het enige wat telt is 'work, losing weight, having money and being hot'. Ze werkt dus een paar maanden als verpleegkundige en neemt dan ontslag om naar haar stukje paradijs te gaan.

Wat opvalt is dat de gezichten van de mensen op straat anders zijn dan elders in Costa Rica. Er komen Azteekse trekken naar boven, scherpere neuzen, andere ogen. Tegelijkertijd meer zwarte mensen met Jamaicaanse roots, zoals ook op de eilanden van Bocas del Toro. De spreektaal is Gali-Gali, een mengelmoesje van Spaans en Jamaica-Engels. Ya man! (In de daaropvolgende dagen wordt een klein jongetje met rastavlechtjes door z'n moeder geroepen: 'Zion, come! Be a man!')

De grensovergang is weer een belevenis op zich; we moeten de bus uit en lopend de brug over en omdat we geen vliegticket vanuit Panama hebben, willen ze dat we een buskaartje kopen voor de terugweg. Raar verhaal, maar de officials bevestigen het dus staan we dubbel in de rij.

From Costa Rica

We smelten bijna weg. Roxanne staat inmiddels in een airco-kantoortje: zij moet voor $5 een visum kopen. Reden: Amerika vraagt ook een visum van Panamezen. Oog om oog, tand om tand. Logisch. De bus is inmiddels de gammele brug overgerammeld. We zien 'm nergens, maar een mannetje laat weten dat hij echt niet zonder ons vertrekt. Een blikje fris kost hier minder dan de helft vergeleken met Costa Rica, en ook de hotels zijn veel goedkoper. We zijn onderweg naar Rob, eigenaar van duikschool The Dutch Pirate, die ons heeft laten weten dat we makkelijk een hotel kunnen vinden op Bastimentos voor onder de $20. Prima. Roxanne maakt een kletspraatje met twee meiden in de watertaxi (jammer dat het al donker is) waar we nog net als laatste 3 passagiers op mochten. Een ervan is de zus van de hoteleigenaar van El Jaguar, pal aan het water. Er zijn nog 2 kamers vrij, Mara krijgt een rondleiding door het dorp, waar net als op de rest van Bastimentos geen straten maar wandelpaden zijn alwaar de lokale hangjeugd- en ouderen ons onder het genot van bier en reggaemuziek hartelijk verwelkomen. Roxanne omhelst haar tandenloze oude vrienden en voorzien van bier en chips ronden we de dag met z'n drieen af op het steigerdek van het hotel. De zee rolt al net zo relaxed als de eilandbewoners onder ons slaapkamerraam door.

Costa Rica (16)

We verlaten Santa Elena, de bergen en de mooie natuur van Costa Rica om aan onze laatste etappe van de reis te beginnen. De cocosnoot die we in Uvita van het strand hadden gered, wordt door Jasper heldhaftig met de machete bewerkt, zodat ons ontbijt wordt uitgebreid met cocosvrucht. Oerinstincten komen nog eenmaal boven! Het lijkt erop dat we onvoldoende benzine hebben om de bewoonde wereld weer te halen en helaas is de eerst volgende pomp zo'n 50km verderop. Gelukkig weet onze gastheer een beetje illegale schuur waar wat te halen valt. Jasper wordt met wantrouwen ontvangen, maar zodra de naam Vitalis valt, begint iedereen te glimlachen en voor 5.000 colones krijgen we 8 liter verdacht rode brandstof. Dat is ruim voldoende, en we denderen de 35km gravelweg naar beneden, hoewel er altijd weggebruikers zijn die nog harder door de kuilen durven te rijden.

From Costa Rica

Terug op de Interamericana is het weer warm, maar dit keer rijdt alles prima door. Binnen no time zitten we midden in San Jose en ervaren weer een culture shock; na al dit moois is de stad druk, smerig en weinig inspirerend. We checken waar de bus morgen vertrekt, vinden het autoverhuur bedrijf (handig voor morgenvroeg) en besluiten iets leuks te vinden buiten de stad. Mara navigeert de 4wd door de stad, fruitstalletjes en oude van dagen met kleine kinderen ternauwernood ontwijkend, terwijl Jasper zich focust op de plattegrond en de Lonely Planet en we een glimp opvangen van de krottenwijken van San Jose: een behoorlijk groot gebied met kleine brakke hutjes met veel golfplaat, en nog veel meer vuilnis. We rijden 4 x verkeerd in de overvolle straten, waar auto's luid toeterend de stoplichten proberen te beïnvloeden. Uiteindelijk komen we in Los Yoses uit, de studentenbuurt van San Jose. In een wijk met alleen maar eenrichtingsverkeer vindt Jasper uiteindelijk, moe en toe aan een douche, Don Fadrique. Een schitterend hotelletje, een oase van rust, met veel kunst aan de muur, een beetje in haciendastijl. Met een mooie tropische tuin en een erg aardige receptionist, Fabian. We krijgen voor $70 (je moet er wat voor over hebben om $10 minder te betalen) de beste kamer, ruim, veel licht en prachtig uitzicht op de bergen. Als we nog iets nodig mochten hebben, is Fabian te allen tijde met liefde beschikbaar. Jasper laat hem nog even bellen met het busbedrijf om zeker te weten hoe laat en waar we morgen richting Bocas del Toro, Panama moeten vertrekken. Tijdens het eten - we vinden restaurant Spoon op een totaal andere hoek dan volgens de Lonely Planet - mogen we gratis de kluis gebruiken, als we de sleutel weer inleveren voor 2200, wanneer de baas weer terug is. De $3 die de kluishuur zou kosten, krijgt Fabian van ons. Hij is de koning te rijk.

Dan gaan we maar weer eens op zoek naar onze mobiele telefoons, die we de laatste 3 dagen niet hebben bekeken. Alles gaat op de kop, maar nergens een spoor. Mara begint te twijfelen aan zichzelf... ze zouden toch niet nog in de kluis liggen in de Tirimbina-ecolodge, op een afstand van ruim 4 uur rijden? Lichte paniek maakt zich van ons meester. Gewapend met telefoonnummers maar even naar Fabian. Hij belt met de lodge, waar de telefoons niet gevonden zijn door housekeeping. Misschien liggen ze nog in de kluis, maar momenteel zitten er gasten in het appartement. Morgenochtend wordt er, zodra het mogelijk is, gecheckt. Dan zitten wij intussen al een paar uur in de bus, dus wat te doen? Fabian gaat het regelen. Hij stuurt ons een e-mail zodra hij meer weet. Hij biedt aan om ze gewoon even te gaan halen, mochten ze gevonden worden, en ze ons te overhandigen voordat we terug vliegen. Jaja. Dat wordt nog wat. Eerst maar eens wachten tot morgen.

Costa Rica (15)

Jasper wordt wakker met behoorlijke uitslag op zijn verbrande linkerarm, geheel te danken aan de bush-skills van Mara, die een agaveblad voor aloë vera aanzag en het bijtende sap als een aftersun ter "verkoeling" de vorige dag op zijn arm uitperste. Het is prachtig weer en een mooie dag om het nevelwoud in te gaan: het Reserva Santa Elena (wat minder bezocht wordt dan het Monteverdepark). We plannen 2-3 uur in het reservaat door te brengen, maar 'pokey' als we zijn - altijd op zoek naar leven in kleine hoekjes - wordt het weer een welbestede 5 uur rondlopen. 's Avonds weer om 1730 bij een ander park, genaamd Hidden Valley, voor onze allereerste gegidste tour: in het stikdonker op zoek naar loslopend- en slapend wild. Bij aankomst staat er al een behoorlijke meute te wachten, maar er kan nog meer bij en de minivans draaien stuk voor stuk het terrein op, gevuld met voornamelijk Amerikanen, waarvan de jonge garde standaard in (zeer) korte broek. Nee hoor, ik krijg het niet koud. Wij staan inmiddels al 'gelaagd', zoals dat heet, 2 t-shirts onder trui, met regenjas en dikke sokken, klaar. En koud is het. Uiteindelijk vertrekken er zo'n 10 groepen van 10 man met zaklamp het woud in. Niet helemaal zoals we het ons hadden voorgesteld, om de paar meter een groep om zich heen zwaaiende lichtjes, wachtend totdat een andere groep klaar is met het onder begeleiding van de gids omhoog turen in een enorme wurgficus waar een stekelvarken hangt te slapen. En er hangt wel meer te slapen in het bos: vreemd om de prachtige, slapende vogels te zien, pal boven je hoofd, beschenen door 10 zaklampen, kop in hun veren en relaxed balancerend op 1 poot, terwijl je overdag je best moet doen om ze druk vliegend ruim 20 meter boven je hoofd vast te leggen. Behalve de roofvogels zien ze geen boom voor ogen 's nachts, en blijven dus omwille van hun vege lijf aan de uiteinden van takken, buiten het bereik van slangen, zitten tot het weer licht is. Eindelijk zien we dan de luiaard, meer haar dan dier, in een boom hangen. Ook wordt er tot 4 keer toe een verwoede poging gedaan een enorme tarantula uit haar hol te lokken. Achterin de groep richten we ons op andere critters, sprinkhanen en torren. Daarna richting Santa Elena, nadat we de laptop hebben opgehaald uit het hotel. Gratis internet bij een diner, dus daar maken we graag gebruik van. Zoals vele avonden lekker even wat foto's uploaden, mail sturen... onder het genot van een heerlijke Treehouse Mojito en een heuse kaasfondue met octopus en groenten. Genieten...

Costa Rica (14)

Enorm koude nacht in berghut: wat verlangen we weer naar de warmte aan het strand. Zo koud zelfs dat we de laptop onder de dekens aangedaan hebben om warmte te genereren. Jasper vermomt zich als Grote Smurf en ligt de hele nacht met blauwe sweater plus capuchon onder de dekens. Als eerste in het park van de vulkaan Poas, en als eerste er weer uit, want ook deze vulkaan hulde zich in de wolken. Jammer, we hadden de krater van 1300m doorsnede/300m diep en het kratermeer ernaast graag gezien. Daarna binnendoor, kleine weggetjes naar beneden, richting Monteverde National Park. Zo hard als het gisteren regende, zo warm en zonnig is het nu! Dat weten alle Tico's ook en we rijden een uur stapvoets over de Interamericana richting zee: zij gaan straks linksaf richting Puntarenas, wij moeten zien naar rechts te komen, de bergen in. Bij Miramar nemen we ergens de verkeerde afslag, raken verdwaald en belanden op de zoveelste gravelweg naar boven. Nu willen we toch naar boven en de richting lijkt goed, dus we zetten door. De weg wordt steeds slechter, maar het uitzicht is fantastisch. We rijden over een bergrug en zien beneden de Golfo Nicoya schitteren. Aan de andere kant komt een enorme wolkendek over de bergen zetten; blijft het zonnig? Dan lijkt de weg te veranderen in een rivierbedding; grote keien, rotsen soms en diepe geulen. We rijden gelukkig naar beneden en laten de zwaartekracht haar werk doen. Even hebben we het beeld bovenaan een waterval uit te komen, omdraaien is inmiddels geen optie meer, want omhoog dezelfde weg terug staat garant voor een oververhitte motor en een progressie van een halve meter per uur dus we hobbelen verder. We besparen 10 dollar per dag door geen optioneel navigatiesysteem te huren, het levert ons allerlei avonturen op, en hoewel deze "weg" er toch niet op gestaan zou hebben, was het nu misschien handig geweest...

From Costa Rica

Uiteindelijk komen we weer op een bekende weg uit, en proberen nogmaals, maar nu via een andere afslag onze weg te vervolgen. Ook dit lijkt nergens op uit te komen, dus keren we definitief om en rijden helemaal terug naar de Interamericana. Bij Rancho Grande pakken we wel de goede afslag, of toch niet, want in het dorp rijden we rechtdoor een nieuwe gravelweg op. Wat je moet weten over deze gravelwegen is dat de overheid hier belooft goede wegen aan te leggen, en dat maar op beperkte schaal nakomt. Echter, in dit gebied proberen de Quakers juist heel hard de toegankelijkheid van het gebied te beperken, en aanleg van goede wegen dus tegen te gaan. Vandaar dat wij elke keer dat we een gravelweg inrijden denken op de goede weg te zijn. Ook dit keer weer mis en na 8km keren we om. Op de terugweg nemen we een lokale caballero mee die we al eerder hebben zien lopen in de hitte, genaamd Fernando Juan, compleet met cowboyhoed. Hij ruimt voor ons de achterbank op, legt de camera aan de kant en overhandigt Mara zonder omhaal de afvalzak. Na plaatsgenomen te hebben houdt hij tot aan het eindpunt, zijn finca, niet op met praten (en vertelt spookverhalen over mensen die noodgedwongen in de bergen hebben moeten overnachten), maar hij wijst ons in rap Spaans de goede weg en blijkt zeer prettig reisgezelschap (dat vindt hij ook van ons).

We hebben besloten niet naar het dorp Monteverde te gaan vanwege de toeristische overload, en zoeken een onderkomen bij het buurdorpje Santa Elena. Dat lukt bij Hotel Sunset, alwaar Vitalis, die als blond Duits jongetje uit Kassel op 5-jarige leeftijd in Costa Rica belandde, ons vriendelijk een riante kamer met zowaar een normale douche (en geen 'suicide machine') en meer bedden dan ons lief is biedt. Koud bier met kaaskoekjes op ons terras, en Jasper doet nog even een powernap om het maanlandschap van vanmiddag van zich af te slapen.

Vele backpackers met ons proberen 's avonds een leuke plek om te eten te vinden. We belanden in Morpho's, naar de gelijknamige blauwe vlinder, die we overigens nog niet gespot hebben (samen met de luiaard, de tarantula, de armadillo, de panter en de gouden kikker - de laatste 2 gaan overigens nog een behoorlijke uitdaging vormen). Op de terugweg alvast reserveren bij het populaire Tree House restaurant voor morgenavond, als we de night walk hebben gedaan.

Costa Rica (13)

Opniew regen, heftiger dan de vorige dag. Op internet zien we de weerradar en het ziet er niet goed uit (wat het Caribische deel van het land betreft). We besluiten dus om te keren, terug richting Pacific. Maar we hebben ook wat rust verdiend en terwijl we de foto's eens rustig uitzoeken, en het blog bijwerken, laten de weergoden zien dat het zelfs nog harder kan regenen (en als we denken dat water niet nog harder naar beneden kan vallen, gaat de kraan zelfs nog verder open).

Vlak voor vertrek, bezoeken we nog snel het ernaast gelegen museum, met naast een pre-Colombiaanse archeologische site een vaste expositie over de oorspronkelijke volkeren van Costa Rica. Sjamanen, healing sticks, genezende kettingen, prachtig houtsnijwerk, maskers. Omdat de Spanjaarden tijdens de kolonisatie deze in harmonie met de natuur levende stammen verboden hun tradities nog langer uit te voeren, is veel van hun cultuur verloren gegaan.

From Costa Rica

We vervolgen onze weg nadat we besluiten toch maar niet naar het schiereiland Nicoya te gaan. We hebben nog een paar dagen met de auto dus we gaan er alles uithalen wat erin zit. We rijden richting de bergen, naar nationaal park Monteverde. Tegen drieën rijden we langs de Poas-vulkaan. Omdat het al laat is, het park sluit net op het moment dat wij aankomen rijden, zoeken we de eerste overnachtingsgelegenheid... want we willen toch nog een vulkaan-gokje wagen. De Poas is nog wel actief en braakt continu rook en zwavelgassen uit.

Costa Rica (12)

Feliz Navidad! De nacht was vol regen, onze natte kleren zijn nog steeds nat en dus hopen we op een volle rivier. Om 9uur worden we opgehaald en rijden stroomopwaarts langs de Rio Sarapiqui. Onze gids John komt uit Arkansas, Kentucky en samen met een gids-hulpje hebben we de boot voor onszelf. Deze rivier is niet zo heftig als de Rio Pacuare, maar wel met meer natuurschoon (zeggen ze). Niets teveel gezegd, want op onze tocht zien we naast de "gebruikelijke bijzondere" vogels, vis, apen, een slang en een leguaan. Net nu we geen camera mee hebben! We hebben ook geen tijd om foto's te maken, sommige rapids zijn heel gaaf en de foto's worden door een ander gemaakt. Die vraagt er ook de hoofdprijs voor, maar we snappen het spel en dingen af tot de helft van de prijs.

From Costa Rica

Tijdens de pauze wordt op een omgekeerde kayak (die als begeleiding mee ging) een mooie schotel van piñas en watermeloen geserveerd; die smaakt ons echt heerlijk.

Onze kerstlunch maken we voor de gelegenheid zelf met een geïmproviseerde schaal van nacho's, tomaat, cream cheese en avocado.

From Costa Rica

Daarna hobbelen we nog even via de canopybrug de jungle in. Voor dat we het weten zijn we omsingeld door een twintigtal apen die, op hun kop hangend, de bomen van hun bladeren ontdoen. Het wordt al donker en Mara bewaart haar cool en loodst ons via een ander pad ("het loopt hier rond"), vlak voor het donker terug naar het hotel. Kerstdiner viert Mara, terwijl Jasper al ligt te knorren, alleen en bestaat uit een heerlijke zak M&M's. Kerst in de tropen kan raar lopen....

Costa Rica (11)

Omdat de bewolking niet lijkt te verdwijnen, trekken we verder. Er is nog zoveel te doen, we moeten keuzes gaan maken. Eerst laat Jasper maar eens even de was doen in een lavanderia in La Fortuna, daarna rustig ontbijten met grote Club Sandwich (zoals het hoort), koffie met gebak en toch maar geen rafttrip boeken (het raften vindt immers een paar uur rijden van La Fortuna plaats, dus daar kunnen we zelf naartoe). Aldus gebeurt, we nemen de auto naar Puerto Viejo de Sarapiqui om te gaan raften.

Overnachting in Eco-lodge Tirimbina vlak na La Virgen de Sarapiqui (mooi!) en boeken daar een rafting trip (helaas was de class IV-V veel te duur, we doen het wat rustiger aan).

Het is Kerstnacht en de receptie raadt een tentje bij 't voetbalveld aan (toch niet zo leuk die plastiek stoelen), of een andere plek (saai en die avond alleen voor groepen (nederlandse...)). We komen uit bij resort La Quinta waar we eerder al probeerden te overnachten en pas nadat we eerst een liftende moeder en dochter naar het volgende dorp hebben meegenomen; gezellig buffet met duitsers en xylofoon muziek van twee enthousiaste Tico's die de eerste ronde van Popstars niet zouden hebben overleefd. De wijn was gelukkig heel erg goed, dus gewapend met de laatste helft, sluipen we langs de politiecontrole terug naar ons hotel, en rijden bijna een miereneter aan die voor ons langs de weg over scharrelt.

From Costa Rica

Costa Rica (10)

We twijfelen over Nicoya, maar besluiten toch maar naar de vulkaan Arenal te gaan. Eerst een korte stop bij de brug over de Rio Tarcolés, kijken naar echte, in het wild levende krokodillen, daarna via koffie met uitzicht over koffieplantage, weer lange bochtige bergweggetjes naar boven. Binnen no time zijn we van het strand in de bergen; we hebben nog uitzicht op zee. Met de bergen komen ook de wolken, en onze vrees komt uit, de vulkaan is niet te zien. La Fortuna is het meest toeristisch, met alle grote en dure resorts, maar sinds een paar jaar is de meeste actie (lavastromen) aan de andere kant te zien, dus rijden we, weer over gravel, 10 km. verder naar El Castillo, waar we uiteindelijk een kamer voor de nacht vinden. Mara dingt af met een meisje van nog geen 13 en weet de prijs heel makkelijk van 50 naar 35 dollar terug te brengen (Cabinas Los Dos Toucanes voor als je het ook wil proberen, eenvoudig maar heel okee). Heel even zien we echte lava rood oplichten in het donker, maar al snel gaat de vulkaan weer verscholen achter de bewolking. Alle mooie ideeën voor foto's gaan "in rook op".

From Costa Rica

Costa Rica (9)

Tussen 9 en 11 uur weten we ons te verbranden in de zon op een bijna privéstrand, alleen bereikbaar langs "erg moeilijk pad"; na onze jungletocht kijken we nergens meer van op, en dit was "a walk in de park". Daarna op weg, via Internet en koffie in Uvita, verder naar het noorden. Eerst nog gewone weg (die er nog niet zolang ligt), daarna weer een stuk gravelroad met veel stof en palm plantages. Onze inschatting, er is een (ruikbare) palmindustrie, maar het hoe en wat moeten we nog even google-n (Palma Tica).

From Costa Rica

Daar werd Mara door de politie aangehouden, een heuse controle, maar haar roze rijbewijs maakte voldoende indruk om ons verder door te laten. Uiteindelijk maken we niet al te veel kilometers en strijken neer in een normaal hotel met zwembad (voor het eerst dat liever dan de zee) in Tarcolés. Heerlijk eten ietsje terug bij Steve & Lisas (fantastische ceviche en een enorm grote red snapper), we zouden er zo weer voor omrijden.

Costa Rica (8)

Vertrek na vroege ochtendwandeling: een laatste poging lokaal gevogelte op camera vast te leggen. Onze Nikon met 200mm zoomlens (zwart en daarom door mede-gast "the dark side" genoemd) staat in schril contrast met diezelfde gast met 400mm Canon lens in camo kleuren (fanatieke birdwatcher, maar wie wordt dat niet met al dit moois?). Tijd om te gaan dus, maar tijdens de tocht met tassen naar de auto werd Mara besprongen door een heuse, echte en hele grote schorpioen! Na luttele seconden op haar schouder te bivakkeren, werd deze er door haar resoluut, doch enig aangeslagen, er vanaf gemept. Helaas voor het verhaal zonder verdere gevolgen... Vanwege de schrik, of wilden we echt niet weg, vond het vertrek wel in twee etappes plaats; na 6km scheuren over weg met gaten, bulten, bobbels en geulen (heerlijk zo'n 4WD) de vergeten sandalen (van Mara, ja) opgehaald. Daarna mocht Jasper eindelijk los en scheurden we in luttele tijd de Peninsula af ("het is toch maar een rental").

Het plan is om zover mogelijk langs de Pacific naar boven te rijden. Helaas worden we opgehouden door een groot ongeluk op de Interamericana, waarvan we de beelden die avond terugzien op de tv bij de plaatselijke Soda (waar je kunt eten :-~). We komen dus niet verder dan Uvita, maar daar zijn een paar prachtige stranden. Dat ontdekken alle grote en kleine projectontwikkelaars ook, want overal staat land "se vende esta lote" en zijn bulldozers bezig bergen te verzetten. Ook hier blijkt weer dat veel geld niet een garantie voor smaak is, want soms (meestal) worden er enorm lelijke gebouwen neergezet. Zo niet voor onze Finca Bavaria, inderdaad ja, door Duitsers gerund. Als straf is voor ons alleen nog het kippenhok over, waar we niet weinig voor betalen, maar dan kunnen we wel van het uitzicht genieten.

From Costa Rica

Costa Rica (7)

Vanuit ons hemelbed staan we in vol contact met de natuur; het geluid van de oceaan komt bulderend ons platform-met-puntdak binnen, nog meer sterren dan vorige nachten schitteren aan de hemel (met totale desorientatie tot gevolg, want zelfs de grote beer - en dus de poolster - is nauwelijks te herkennen). De vogels, krekels, howler monkeys en ander gespuis laten uitgebreid van zich horen. We zijn het erover eens; dit is het paradijs. De volgende ochtend bestijgen we de 300-nog-wat trappen van de "stairway to heaven" (daar waren we toch al?) en besluiten op de top, in plaats van de makkelijke korte route met waterval naar rechts, linksaf te slaan. Vijf uur later vinden we onze weg terug na een barre tocht over moddigere steile paadjes door de jungle op de grens met Corcovado National Park, opgegeten door bloeddorstige mieren en bekogeld door spidermonkeys, die zich (opnieuw) niet lieten fotograferen. Natuur is buitengewoon prachtig, maar soms meedogenloos, of was het de zwaartekracht, want de zonnekap van de nieuwe zoomlens donderde/rolde met veel gekling-klong-kletter de steile berghelling af.
Net als de vorige dag, koelden we onszelf in zee, terwijl de zon onderging en pelikanen strak langs de branding scheerden. Het eten was weer heerlijk, kost wat, maar dan krijg je ook wat, en zoals bijna elke dag, lagen we er rond negen uur weer in.

From Costa Rica

Costa Rica (6)

Wakker worden en naar 't strandje onderaan de weg gelopen. Kokosnoten liggen voor het oprapen en met een steen (lang leve Discovery Channel) opengesloopt. Gaat niets boven 's ochtends om 7 uur in het zweet werken voor vers kokosmelk en kokosschraapsel als ontbijt. Daarna boven weer het inmiddels normale gallo pinto gegeten: rijst met zwarte bonen, scrambled eggs en brood met boter. Op naar la Peninsula de Osa.
Verder door naar Puerto Jimenez (lunch) en dan via de echte dirtroad door. Op privéstrand poging tot snorkelen (beetje zicht, maar verder niets), krabbetjes jagen, leguaan fotograferen, inktvis uit blik (pulpo) eten. Mara leeft zich weer uit in de 4WD, en nu wordt het echt spannend. Deze weg loopt na 2 uur rijden dood, en het is maar de vraag of we nog een slaapplaats zullen vinden. De Lookout Inn in Carate is nog het meest betaalbaar, met 120 dollar per persoon per nacht (inclusief uitgebreid diner en ontbijt). Het alternatief: slapen bij de 'buren' voor slechts 20 dollar p.p., maar dat krijg je een vies schuimrubber matrasje met een muskietennet in een soort van kippenhok. We onderhandelen ons suf en gaan toch maar voor het luxe . Uiteindelijk zijn we niet veel meer kwijt dan normaal! En wat is het waard... De Lookout Inn is absoluut 'El paradiso'!

From Costa Rica

Costa Rica (5)

Wakker worden met uitzicht op oerwoud; uitzicht reikt drie meter, maar donderend lawaai van rivier en vogels geeft een authentiek junglegevoel.

Na ontbijt gooien we de auto vol en rijden we verder het gravelpad op naar boven. Het wordt steeds smaller, steiler en moeilijker, de auto schudt weer naar alle kanten heen en weer. We genieten van onze "eco"-tour.

Als we echt niet meer verder kunnen, lopen we het Cloudbridge Nature Preserve binnen. We tekenen in in een schriftje (we zijn de enige bezoekers in 2 dagen tijd). Hoog in de bergen, heerlijk klimaat, maar het op en neer klimmen vergt de nodige energie. We zien een stuk of drie prachtige watervallen, veel verschillende planten, en denken "wat een mooi regenwoud". Als we denken eindelijk apen tegen te komen, blijken we de veelgemaakte vergissing te maken; het zijn coati's (neusberen) die een boom met passievruchten plunderen! Gelukkig voor ons gooien ze ook een vrucht naar beneden, dus ook wij genieten van het verse fruit.

Next stop is de Peninsula de Osa (Pacifisch schiereiland), en da's nog een heel stuk rijden. We vinden een rustplaats vlak voor Rincón, bij Cabinas Ventana al Golfo, met letterlijk een 'venster op de lagune'. Helaas geen koel biertje om het stof van ons af te spoelen.

Costa Rica (4)

Rond 515 wakker en op het balkon van ons hutje gekeken hoe de zon opkwam. We raken gewend aan Tico-time; voor 2100 naar bed, en om 5 uur op; het heeft iets te maken met daglicht... Langzaam wordt het dal verlicht, maar geen spectaculaire beelden.

630 koffie in het restaurant en om 700 voor een wandeling onder begeleiding van eigenaar Gary, op zoek naar de schuwe Quetzal vogel. Na veel speurwerk: gevonden! En zelfs kunnen fotograferen. De camera blijft kuren vertonen, en de nieuwe 70-200 zoom blijkt lang niet genoeg om de Quetzal goed te kunnen vangen. Voorzichtige poging om dichterbij te komen, leidt tot een iets betere foto gevolgd tot het wegvliegen van de Quetzal. Einde oefening.

From Costa Rica

We hebben niet voor niets een 4WD (Daihatsu Bego), en Mara is van plan de gravelroad verder te volgen. In kilometers snijden we zo af, terug naar de snelweg, maar doen er wel 3 uur over. We waren gewaarschuwd. Gravelroad verandert overigens erg snel in modder met keien (We denken aan Gary's advies: 'Mudd? Just pretend it's not there') en bijna de hele weg hobbelen we in de eerste versnelling over rotsen en door beken. Het is puur genieten, want ook het uitzicht is helemaal de moeite waard. Wat een prachtig land!

Terug op de Interamericana gaat het sneller. We rijden door San Isidro de El General en vinden na een paar pogingen de juiste afslag naar boven, richting Cerro Chirripó, de hoogste top van Costa Rica (3819 m.). Opnieuw gravel, maar we raken er bedreven in, en rijden inmiddels een stuk harder. Ergens in San Gerardo de Rivas vinden we Hotel y Restaurant Roca Dura; of wat er van over gebleven is. Ooit een beetje hippie, backpackers paradijs, rondom een grote rots gebouwd ding, wat een beetje doet denken aan een kruising tussen de Flintstones en de Batcave. Helaas verwaarloosd, maar goed voor een overnachting.

From Costa Rica

Costa Rica (3)

Rustig op, weer heerlijk ontbijt met veel fruit en nu pancakes. Precies om 900 is de auto afgeleverd en nog moeten onderhandelen over welke verzekeringen we wel en niet nemen. Er wordt blijkbaar erg veel aan verdiend, zo'n 30 dollar per dag voor diefstal van de auto zelf... Niet gedaan dus.

Tas gepakt en op weg. Mara rijdt het eerste stuk, route InterAmericana, de snelweg door centraal america. Max 80, vaak 40 of 60 km/uur en veel harder wil je niet.

We rijden door San Jose en zijn blij daar niet overnacht te hebben, druk, vies en weinig inspirerend. Lunch bij Taco Bell en daarna richting Cartago. Op een goed moment rijden we door de "sloppenwijken van Cartago"; klinkt toch erg spannend. We rijden daar wel verkeerd, niet echt een wonder want CR staat bekend voor haar slechte routeaanduidingen. Daarna de bergen in; het begint te regenen en we rijden door de wolken naar boven. We denken nog "een dag regen per maand; mooi, die hebben we dan gehad". De snelweg is niet veel meer dan een tweebaansweg, vol met gaten overigens, wat zo af en toe op een enorm klap uitkomt. We overleven en slaan af naar Santa Maria. Daarna richting Copey de Dota, naar de prachtig gelegen El Toucanet Lodge. Enorm steil weggetje; de jeep moet in z'n eerste versnelling om vaart te houden en boven te komen. Achteraf bleek dit nog een relatief koud kunstje; sinds kort ligt er asfalt, wat de tocht een heel stuk makkelijker maakt.

Costa Rica (2)

Met de Hummer H3 van Ard worden we naar de op 1 na grootste 'stad' in Costa Rica, Alajuela, gebracht en lopen op ons gemak wat door het centrum. Vooral opzoek naar kleding voor Jasper, omdat zijn tas nog steeds niet is aangekomen. Centrale markt (overdekt) bezocht, smalle steegjes met allerlei kraampjes.

From Costa Rica

De camera begeeft het definitief en doet het na wat gepriegel en veel gevloek weer; Daar hebben we toch die nieuwe lenzen niet voor gekocht. Nu hopen dat ie het volhoudt (dingen hebben bij Jasper een persoonlijkheid).

Bus terug was even zoeken; er zijn bushaltes, maar vooral een kwestie van het aanhouden van de juiste bus. Dat lukt, hoewel de chauffeur niet echt blij was dat Jasper betaalde met 10.000 colones, terwijl de rit niet veel meer kostte dan 200.... (da's 30 cent). Veel bekijks, vooral omdat Jasper moest staan en dus gebukt steeds zijn hoofd stootte.

We moesten overstappen, en op de juiste plaats weer uitgestapt. Er blijkt eens in de zoveel tijd een bus te zijn die de doodlopende weg waar wij inmoeten, inrijdt om dan aan het einde weer om te keren. Wij hadden die bus, maar dat wisten we niet, dus halverwege onze 1.5 kilometer voettocht kwamen we onze bus weer tegen.

's Avonds dezelfde weg nog een keer op en af gelopen om naar het restaurantje Malibu te gaan. Prima simpele Ticokost (bonen, rijst, vlees/vis) gegeten. Bij terugkomst in pension werd de rugzak afgeleverd; alle 'mooie' nieuwe kleren (als WallMart in de USA je iets zegt...) bleken niet nodig.

Costa Rica (1)

Alsof er 6 maanden niets gebeurd is, bloggen we gewoon verder. We zijn al veel verder, maar hier ons korte verslag van onze Costa Rica-Panamareis! 3,5 week op en top genieten.

Voor de uitgebreide fotoverzameling verwijzen we je naar Picasa.

Heenreis begint om 900 uur met de bus naar Utrecht CS en daarna de trein. Volle bepakking, rugzakken voor en achter. Op tijd op Schiphol, vlucht zoals gepland en 10 uur later landing in Miami.

From Costa Rica

Daar door de douane, naar buiten en vervolgens weer door security naar binnen. We pendelen wat met het treintje tussen een paar terminals in, en komen er net optijd achter dat de terminal veranderd is, andere kant van het vliegveld. Daar aangekomen staat iedereen in de rij (waarom toch?), wij wachten rustig af, stappen bijna als laatste in, en moeten alsnog een nieuwe boardingpass. Drie uur later aankomst in Costa Rica, opnieuw douane en nieuwe stempels in ons paspoort. De bagageband weigert Jasper's rugzak af te geven, dus met wat vertraging (eerst langs "verloren bagage") stappen we naar buiten; de chauffeur van ons hotel is inmiddels vertrokken en Mara regelt voor 20 dollar een taxi rit naar Bed & Breakfast La Garita, gerund door Ard en Nicolien - aanrader voor de 1e nacht!.

Thrillseekers deel 3

Deel twee gemist?
Dat kan, want we waren zo uitgelaten van ons grote avontuur in Walibi dat we er geen woorden voor konden vinden.

Gelukkig was de Efteling wat gemoedelijker. Maar dat kwam waarschijnlijk door alle elfjes, de 7.000 Sogeti collega's met wie we in het verder afgesloten park rondliepen, de zeer bejaarde Python (nog steeds leuk als je voorin zit (2x)) of het magische optreden van Hans Klok als voorprogramma van Marco Bosato.

Mosel

Snel de achterstand op het blog bijwerken is nog best lastig wanneer je zoveel leuke en gezellige dingen hebt gedaan. Een ervan was een weekendje kamperen in Duitsland (12 & 13 juli).

Het is zomer, maar onze "echte" vakantie duurt nog even, we gaan pas deze winter naar Costa Rica (!), dus ter overbrugging veel korte weekendtochtjes naar plaatsen waar we nog niet geweest zijn. Daar is ook een reden voor, kwamen we dit weekend achter!



Afgelopen weekend stapten we in de auto met de tent achterin, en het reismotto "ergens voorbij Bonn zien we wel". Deels op aangeven van Jan (maar wel bewust zijn camping suggesties niet meegenomen ("zelluf doen!")), deels omdat we ook niet zover willen rijden, genoten we van de Duitse Autobahn, met name de files, want je dacht toch niet dat die aan het eind van de A12 zouden ophouden....

De TomTom stond ingesteld op iets wat leek op een uitkijkpunt, maar al snel lieten we de techniek achter ons, en reden we met een traditionele wegenkaart op schoot, langs "groene wegen", door kleine dorpjes en over steile heuvels. Helaas voor Mara hebben we de bergen nooit gehaald, maar de linker-binnen-haarspeld-bocht is ook heel spannend. Groene wegen zijn wegen met een hoog toeristisch gehalte, met vergezichten en pittoreske dingetjes; het zegt niets over milieu en gelukkig mag je daar zonder Umwelt-sticker nog rondcrossen.

Niet gehinderd door enige kennis, afspraken of verplichtingen belandden we in Ahlweiler, een dorp met ommuurd centrum en een plek om te eten. Nadat Jasper de wat moeilijk sluitende kofferbak heeft bevochten sjokken we geheel 'in synch' met de omgeving doch lichtelijk geschokt door de oude romeins aandoende poort naar 't dorpsplein. De belegen (s)moezeligheid straalt ons kitscherig en fleurig tegemoet terwijl we best lang zoeken naar een uitnodigend restaurantje tussen gemütliche doch spookachtig verlaten Stübchen. Lastig, maar zoveel tijd om hier weer gillend weg te komen en richting iets acceptabeler gebied mét camping was er niet en hoofddoel was vooral: happen en wegwezen. Tussen de wild geurende afrikaantjes en de slechts op specifieke tijden waterende fontein (in het kader van energiebesparing omdat er toch niemand kijkt, vermoeden we) plaatsgenomen. Bier...? Ein Pils? Ja. En (droge!) witte wijn geparkeerd op het prachtige plastic kantkleedje. Ooit gehoord van Pfifferlinge? Nou, ze waren 'ins Saison' en een heuse Duitse delicatesse. Dat hebben we -afzonderlijk van elkaar, en daarom dubbele alarmbellen- vaker gehoord (toen ging het om de overheerlijke 'tripes' in Frankrijk) . Enige scepsis was daarmee op z'n plaats, doorvragen dus. Het bleken een soort cantharellen. Duits waren ze niet, want geïmporteerd uit het Oostblok. Daar ga je met je Europese Eenheid, regionaal is tegenwoordig een breed begrip, máár: heel goed te eten samen met een half varken en gebakken aardappels Grossmutti-style. Van de Meerbarsch van Mara mit Salzkartoffeln kon slechts gezegd worden dat 't een vers en puur visje was.

Gauw doorrijden richting zuiden, waar de bergen hoger, de wijnvelden weelderiger, de Moezelboten bejaarder en de bebouwing navenant Hansl und Gretchenachtiger wordt. Duitse kitsch alom. In Cochem, in het halfdonker, het viaduct over en toch maar een camping opgereden, pal aan de Moezel. Het ijzeren schuifgordijn kon nog wel even open voor ons. Binnen een half uur, mede door onze oefensessie op Terschelling, stond de tent, was het bed luchtig en de wijn op. Aangeschoten toestand was geen overbodige luxe gezien het drukbezochte rockfeestje tot 02:30, 200 meter verderop. Dat krijg je met die overwegend dove toeristen...



Nog voor het ontbijt tent alweer in de auto, ontbijten in levend fossielendorp Cochem (Laafstad in de Efteling is er niets bij) na superstrak parkeerwerk van Jasper. Respect! [red.] Grijs en verscheidene cameltinten zijn samen met jagershoedjes 'top of the bill' hier. Voedselvoorziening bestaat uit Mozartkügeln, enorme taarten en Currywurst. Ideale spot voor het in no time scoren van een passend presentje voor bijna jarige oma van Mara. Ook gelegenheid ter uitbreiding van de eigen collectie ijzererts schiet niet tekort. Maar eerst nog even een enkeltje naar boven met de stoeltjeslift als ultieme test, en als blijkt dat we de vele gênante aspecten van dit niveau van gezapigheid samen kunnen handelen houdt niets ons meer tegen om alvast na te denken over Cochem als ultieme vakantiebestemming als we 65 zijn. Ai, da's al over 28 jaar...

Met nog een halve zaterdag en zondag voor de boeg tijd genoeg om nog verder af te zakken. Doel: Hunsrück. Camping Harfenmühle blijkt minder duf dan de naam en we zijn ruim op tijd om Duitse (goh) broodjes voor de volgende ochtend te bestellen, te kijken hoe onze Amerikaanse (goh) buren met hengel en forellen hun bbq bedienen en om alvast de Lonely Planet van Costa Rica door te bladeren. De volgende dag nemen we ons voor te gaan kanoën op de Nahe, wat er uiteindelijk wegens niet reserveren, aanzienlijke prijzen en minimaal benodigde tijdspanne van een halve dag niet van komt. Dus we genieten vooral van de groene B- t/m L-wegen onderweg, chili met tranen in Traben-Trarbach en elkaar. Geweldige uitzichten en hoge rotspartijen die met dank aan het panoramadak van de Qashqai - door tenminste een van ons tweeën - uitgebreid kunnen worden bestudeerd.

Dan toch maar vlot door naar het noorden, want voordat we bij de dinnerstop arriveren (TexMex-hap op de foodboulevard van shopping mall Centro in Oberhausen) is het alweer 19.30. In Arnhem aangekomen alwaar een kwart van de inhoud van de kofferbak en 1 passagier gedropt wordt tóch weer de steeds vaker opborrelende constatering dat het misschien wel tijd wordt om te gaan samenwonen...

Plaatje...

Snel de achterstand op het blog bijwerken is nog best lastig wanneer je zoveel leuke en gezellige dingen hebt gedaan. Een ervan was het 7 jarig jubileum feestje van Sandra en Jeroen (5 juli).

Sandra en Jeroen zijn al 7 jaar bij elkaar, en dat wilden ze vieren. Het was een feestje waar je de volgende ochtend eigenlijk niet veel meer van weet. Het was in ieder geval erg gezellig, er was ook zeker alcohol aanwezig en er is een heleboel gezegd. Misschien was het wel omdat we vlak daarvoor al de verjaardag van Bernadette gevierd hadden, misschien was het (daarom) wel veel te laat geworden.

Hoe dan ook, de volgende dag kregen we de foto's.... Een daarvan is echt een heel leuk plaatje :-)

Paintball

Snel de achterstand op het blog bijwerken is nog best lastig wanneer je zoveel leuke en gezellige dingen hebt gedaan. Een ervan was een middag Paintball in Spaarnwoude (28 juni). Foto's bij deze posting staan op Picasa

Houden meisjes ook van soldaatje spelen? Geen idee, maar Mara ging in ieder geval helemaal los tijdens het jaarlijkse Sogeti Paintball event.

From Sogeti Paintb...

Met fantastische beats van Awakenings op de achtergrond (we waren even "bewoner" en konden alle wegblokkades omzeilen), kreeg ik de kans Mara voor te stellen aan een aantal van mijn collega's. Van de 140 aanwezigen waren nog geen 10 dames uitgenodigd, waarschijnlijk allemaal aanhang. De rest van een "typische Sogeticollega", geen van hen had ik eerder gezien, maar da's ook niet zo gek voor een bedrijf met bijna 3500 medewerkers. Tenminste, dat is mijn officiële verklaring....

Na een wapeninstructie die drie keer over moest omdat sommigen van de leiding (van het type "ik vind het leuk om zelf te schieten dus ik ga werken voor een paintball schiet bedrijf, maar verder weet ik niet hoe ik groepen van 140 man moet leiden") niet helemaal te spreken waren over het feit dat "zowat iedereen" zijn lege geweer op elkaar stond leeg te schieten, een omkleedsessie in heuse camo-kleuren, de groepsindeling en het graaien naar ballen (verfkogels die al voor de eerste ronde op waren), begonnen we aan onze eerste wedstrijd.

Het startsignaal was nog niet gegeven of ik had al een verfkogel dwars door mijn masker, vol in mijn mond zitten; gele verf smaakt naar hoe het er uit ziet, niet dus! De volgende kogel/bal raakte mij net boven mijn masker, wat voor de schutter ongetwijfeld een mooie headshot opleverde, en mij een rood ei op mijn voorhoofd. Afgezien van dit lichamelijk leed, had ik het best naar mijn zin.

Wel erg jammer dat ons team totaal aan coördinatie ontbrak; blijkbaar, hoe toevallig, hadden we geen serieuze gamers in ons midden die wel wisten hoe je moet "fraggen". Aangezien ik ook alleen maar bij de Artillerie gezeten heb, en dus ver van vijandelijk vuur, waren mijn onderofficier-instructies ook niet voor iedereen te volgen. Toch lukte het ons in game 3 de vlag ver genoeg naar de overkant te brengen om die match als gewonnen te beschouwen. Overigens ging dit ten koste van de kniebanden van de vlagdrager, maar wie heeft ooit gezegd dat Paintball ongevaarlijk is.

De laatste wedstrijd was van het type "verdedig het fort" en om het extra interessant te maken had de gameleiding besloten dat je alleen "dood" was met een echte headshot... Dat hebben we geweten. Blijkbaar gold de minimum afstand van 7 meter ook niet meer, want mijn oren floten ervan toen de kogel niet om, maar in mijn oren vlogen. Mara ging onverbeterlijk door, graaide overal extra munitie bij elkaar, en zelfs toen zij vanaf drie meter afstand geraakt werd, en al op de grond lag en eigenlijk geen kant meer opkon, zich zelfs al had overgegeven, moest een tegenstander blijven schieten, omdat hij bang was dat zij toch nog door zou gaan. In paintball gelden woorden als "stop" en "auw" niet, sterker nog, dit blijken juist extra aanmoedigingen te zijn om door te blijven schieten! Mara had als gevolg van dit "schietincident" haar eigen schietschijf op haar heup; een prachtige ronde cirkel in drie kleuren/ringen als aandenken aan een iets te fanatieke, wellicht niet helemaal sociaal begaafde, lichtelijk contactgestoorde deelnemer....

Gelukkig bracht de BBQ, met een chef die nog nooit zoveel mensen te eten had gehad, rust en "verkoeling". Helaas geen foto's van de wonden, alleen maar nog blije gezichten, op Picasa, zoals altijd.

Oerol 2008

Snel de achterstand op het blog bijwerken is nog best lastig wanneer je zoveel leuke en gezellige dingen hebt gedaan. Een ervan was de korte week op Terschelling, tijdens Oerol (18-23 juni). Foto's bij deze posting staan op Picasa

Dit was het jaar van de Qashqai met een Twinni-load, van hard fietsen om de boot te halen, van de eerste dag nogmaals knallen om een voorstelling te halen, van pizza op het bagagerek voor op de fiets, van Tuig in een duinpan, van Allah in een met muggen overladen tent, van een voorstelling bij de bushalte, van veldje "O" en een nieuw toiletgebouw, van voor het eerst met z'n tweeën kamperen, van vliegerles op het strand met veel te harde wind, van slack-linen in het bos, van een hardlopende vrouw te midden van 5 mannen door de duinen, van een verloren wedstrijd tegen Rusland proberen te zien op je tenen, van intense muziekbeleving, van loungen in een Dutchtub, van overladen fietsen, van een verwaaid eindfeest op het Groene strand, van "volgend jaar toch maar weer het eerste weekend", en van heel veel foto's (zie Picasa)

From 2008 Oerol

Vliegeren voor beginners

Wijk aan Zee was gister de place to be. De regen was net opgehouden en Peter, Mara en Jasper gingen naar het strand, onder de frisse lucht van Corus, voor een paar uurtjes vliegerles van de guru himself.

Mara werd lekker over het strand gesleurd en liet met een paar mooie salto’s zien hoe sterk de wind kan zijn bij kracht 4/5. Zand bleek nog sterker te zijn, althans harder, zeker wanneer je het probeert te koppen in een ultieme poging de vlieger in de lucht te houden; sterretjes verschenen, maar de vlieger dook toch nog in het zand. Gelukkig was daar Peter die, na een uitgebreide modeshow waarbij hij de vlieger in verschillende poses om zich heen drapeerde, het gekleurde gevaarte weer de lucht in holp.

Na deze demo, mocht ik ook een poging wagen. Eerst rustig balans zoeken en de vlieger hoog boven mijn hoofd houden… dat was makkelijk. Daarna rustig heen en weer laten vliegen, de zeiler in mij voelde de wind redelijk aardig aan. Maar toen ik wat grotere bewegingen ging maken, voelde ik de krachten enorm toenemen. Na een paar “landingspogingen” kreeg ik de smaak te pakken en trok ook ik een breed spoor door het zand.

Helaas kwam aan al dit gestunt veel te vroeg een einde. Een mooi uitgevoerde 360 werd gevolgd door een 270 recht de grond in. De klap van deze duikvlucht was meer dan de vlieger aankon, en deze newbie van het strandvliegeren stuurde het nylon rechtstreeks de reparatie in.

Voordeel van dit nadeel was dat we hierdoor nog op tijd waren voor de Amsterdam-Dakar BBQ bij Aloha; te duur voor hoeveelheid en kwaliteit, maar we konden wel eten met uitzicht op strand, zon en de surfers in de branding.

De vlieger heeft het helaas niet overleefd, maar gelukkig hebben we de foto’s nog….

Wifi en de bloemetjes buiten

Woensdagen stenen grote tijd! Wát een dag om vrij c.q. ziek te zijn. Dinsdagavond begint het miniweekend al, als Jasper om 10 uur luid miauwend de balkontrap op komt. Poes Muffin bijna over de rooie en 'n jaloerse bovenbuuf, die ook wel zo'n kater wil: logisch. Pech, zij moet het qua katers voorlopig doen met de man met de hamer.

Jasper heeft grootse plannen met Mara's netwerk, want 't is stiekem toch wel uit het jaar kruik dat je nog met een kabeltje in je laptop op de bank moet blijven zitten als je wilt internetten. En aangezien Mara regelmatig thuis werkt is het toch best handig om alles draadloos te kunnen doen. Er gaat wifi komen dus, zodat Jasper lekker in de tuin kan gaan zitten bloggen ;-) Heel goed idee! Mara heeft geen tijd om mee te gaan naar de Mediamarkt, en trouwens, Jasper moet maar eens alleen op pad in de grote stad, dus pompt hij de bandjes op, zet het zadel een halve meter hoger: Elvis has left the building. Stiekem koffie ruiken op de Nespressoapparatenafdeling. Mara duikt gewapend met heggeschaar de dichtgegroeide jungle in en enige uren later verschijnt een stralende Jasper met een kastje met twee antennes vanachter een berg snoeiafval. Ziet er goed uit! En niet alleen dat, een half uurtje later heeft Jasper 't systeem up and running: hij doettut! Mara heeft dus tegenwoordig haar eigen Pippi-N-etwerk én weet ze 't wachtwoord. Héérlijk, zo'n IT-man, goed voor je nulletjes-en-eentjes-vocabulaire ook, hoewel 't slechts twee dagen later al blijkt dat dit een simpeler klusje was dan het behoorlijk uit de klauwen groeiende Namzaj-netwerk... hm.

Dan is het tijd voor het inslaan van het zogeheten 'eenjarig spul'. Op naar de kweker in Huissen want Intratuin, ha, daar doen we niet aan. Wifi is al duur genoeg. Maar de bloempotten wachten op het terras in Utrecht en in de tuin in Arnhem, dus we schuimen de kassen af en gaan met een achterbak vol rood, geel en roze via Arnhem terug naar Utrecht, alwaar Jasper de VVE tart met 12 nu nog brave bloemloze plantjes tussen de kleiklonten tegen de gevel. Daar zit een masterplan achter, uiteraard: als ze dit gedogen, dan kunnen er volgend jaar enorme bossen lavendel in. Smart thinking. De buurman, die zich aan Mara voorstelt als Kabouter Plop, vindt er in ieder geval niks van. Goed nieuws, nachtblind of toch gewoon tunnelvisie...?

Klootschieten, asperges, het Kerk plein en zwembad in tuin

Koud terug uit Kopenhagen (wat heet koud, het is bloedje heet) een weekendje Achterhoek.

De beste introductie voor een stel stadse mensen met het landschap, de cultuur en de mensen is natuurlijk meedoen met een traditionele partij Kloot schieten. Ingelijfd binnen een team 'locals' lopen we 5 kilometer door het Hummelose landschap, werpen we om de beurt een houten bal en hopen we dat we niet te veel opvallen. Echt integreren doen we niet, daar zijn we te jong voor, maar het is een heerlijke zomeravond en ons team haalt voor het eerst in haar bestaan een score onder de 100 worpen, dus dorstig storten we ons met de rest op het bier in de Gouden Karper. Als jarenlange dorpsgenoten dansen we vervolgens nog een rondje Quick-step mee, eten alle noten achter de bar op en inspecteren we met z'n tweeën de overige voorzieningen!

De volgende dag houden we het rustig. We worden verrast met een heerlijk ontbijt in de tuin van Manuela en Arno, met verse broodjes en krentenbollen van de dames van de volleybal vereniging. Arno laat vol trots de tuin zien en vooral zijn plannen voor de vijver, dus voordat wij weer richting Arnhem vertrekken, nog even snel mee naar een Koi kwekerij.
Thuis in Arnhem frissen we ons op en stappen we weer in de auto naar Hoog-Keppel, nagenoeg dezelfde route dus. Vanavond mag Jasper kennismaken met Jenneke, de moeder van Mara, en Jan. Peter is er ook en met z'n vijven genieten we van een heerlijke aspergemaaltijd in een tuin vol vogelhuisjes.

Peter besluit bij ons te overnachten

Zondag ontbijt in de tuin
Tappas eten in Sonsbeek

Concert op het Kerk plein, ontmoet Jasper Karin en Martin

Maandag zwemmen in Zeist
lunch met salade

Thrillseekers

Jaaa! Mooi weer! We kúnnen natuurlijk naar het prachtige Louisianiamuseum uit ’t boekje, buiten de stad, maar we willen in ieder geval naar Tivoli én nog lekker even wat kopen, ofzo. Dat wordt een ochtendje Christiania, vrijgevochten hippiewijk waar je vanzelf on higher ground raakt. En aan lager wal. Maar dat is vandaag helemaal okee, we zijn al bijna geen toerist meer want we praten al een aardig woordje Deens en honden met snor moeten toch aan de lijn. Ook de vikingober bij het Leeuwenvestingrestaurantje in het park snapt dat en we worden gematst bij het leven. Slappe koffie met sterk verhaal op aanvraag. Tivoli: je leert elkaar zó goed kennen in een pretpark. Mara is vooral stoer (behalve de eerste meter omlaag in de vrije val-toren) en Jasper met adhd gilt en lacht nerveus in de zweefmolen. Mooi toch, dat je als respectievelijk vijf- en zesendertigjarige met een brede overwinningsgrijns 4 keer achter elkaar de laatste ritten van de vrije val mag blijven zitten? Heerlijke dagen, dit. Nog een keer, nog een keer, nog een keer!

Heute: bootje varen

[edit: alle foto's staan nu online op Picasa.]
Voor de verandering het wekkertje maar ‘ns gezet: vandaag strakke planning om nog zoveel mogelijk te kunnen zien en doen voordat we richting Utrecht gaan. Op ’t programma: douchen, rooie follow-me volgooien met alles wat er op de grond ligt, behalve dan die lege fles wijn. Dan ‘n snel en doeltreffend ontbijtje (nog één keer van die leuke plakjes kaas afsnijden - slimme jongens, die Denen), uitchecken en off we go. Tempo zit er lekker in; misschien omdat we nog in Tivoli-modus verkeren, of we kunnen gewoon uitermate flexibel teamworken. Wie zal ’t zeggen ;-) Omdat we nu eens graag écht van de Duitse Autobahn willen profiteren, gaan we met de boot (?) via Rødbyhavn naar Puttgarden. Geen idee hoe vaak ’t ding vaart of hoe lang de tocht duurt, maar dat is ook niet zo heel interessant. Thuis komen we toch wel. Maar voordat we weer de glooiende koolzaadvelden en graansilo’s op de foto proberen te zetten vanuit ‘t raam, gaan we nog even kunst kijken in Arken, museum voor moderne kunst in Ishøj, aan de kust. Weer een mooi staaltje Deense architectuur, en we krijgen the best seats of the house in de punt van het glazen restaurant wanneer we aanschuiven voor de brunch (Jasper lust eigenlijk wel weer iets) c.q. koffie met chocolademuffin. Kunstenaar Damien Hirst plakt graag dooie insecten op z’n kunstwerken, o.a. getititeld ‘kankergezwel’. Enig. De tentoonstelling van de Skagen-schildersclub is erg mooi. Boek staat bijna bij Jasper in de kast.
Boot gaat 15 minuten nadat we een kaartje hebben gekocht, we kunnen praktisch doorrijden. Routinewerk, we varen al als we de auto op de rem hebben gezet. Decadent ijsje gegeten (Mara wilde ook wel eens ijs weggooien in Denemarken) en 45 minuten en 3 voormalige taxfreeshops later kunnen we er alweer af. Op naar de échte goedkope drank, namelijk in het enorme Bordershop-schip aan de kade: we kijken onze ogen uit. We slalommen tussen de ietwat vadsige klanten via de bierverdieping, de wijnverdieping en de whiskey/cognacverdieping naar de likeurenverdieping en staan bij de kassa te gapen naar de potten bockwurst en chocola (dat was de 6e verdieping, ja)
En dan: eindelijk blazen naar huis: het is inmiddels al 2 uur dus het wordt tijd. Jasper heeft er zin in, en dan is het toch wel jammer (of karma ;-)) dat we vanaf het moment dat we de weg opdraaien tot aan Hamburg in de file staan: geen ontkomen aan. Mara schrijft wat voor het blog terwijl Jasper grijnzend foetert en steeds meliger wordt. Er hoeft alleen nog maar gist en wat zout bij en we ruiken brood. Vier uur en nog wat later dan toch eindelijk de ultieme test: plankgas. 212 km. op de GPS, en de BMW- en Audi’tjes speren naar de middenbaan. Kicken! We moeten wel, want inmiddels zegt Tom dat we om 01:48 uur thuis zullen zijn, en als je om 05:45 weer voor je bakje muesli zit is dat redelijk laat. Na de Burger King, waar Jasper officieel door de koningin gekroond is tot King of the Road, mag hij alvast wat vooruitrusten. Mara blaast sneller dan het geluid naar huis, gemiddelde kruissnelheid zo’n 213 km. p/u ;-) en verslaat Tom met ruim 20 minuten. Ha!

Twee minpuntjes van deze vijf heerlijke dagen: we hebben de kleine zeemeermin op zo’n 100 m. gemist en ook het smørrebrød (broodjes met allerlei soorten vis) is aan onze zalmneusjes voorbij gegaan. Ach, je moet toch een reden hebben om nog ‘n keer terug te gaan… liefst twee :-)
Nog een minpuntje: die Duitse snelheden kun je in Nederland niet heel lang volhouden… maar 's goed op de brievenbus letten de komende dagen.

Hippe dingen

Uitvinding van de week: een zwembad in atletiekbaanvorm. Daar raak je wel buiten adem van, maar sportief zullen we zijn. We moeten nog taart eten. Jemig, wat zijn de mensen hier hip. Niemand uitgezonderd, zelfs de Miss Etamvrouwen hebben hier gevoel voor mixin’ & matchin’. Gelukkig weten wij dat we minstens twee jaar op de mode vooruitlopen dus kunnen we, nadat we ons in en uit nét iets te krappe broeken, bloesjes (Jasper), jurken en vreemd hangende schuine lurfjes (Mara) wurmen, het spul minzaam terughangen in de rekken. Wat weten ze hier nou van mode. Ha! Wij zijn pas hip. Ook omdat we een plek aan het raam hadden bij Café Nord: zien en gezien worden met zo groot mogelijke portie nachos for 2. O ja, en bier. Wel een beetje laf bier, misschien waren ze de alcohol vergeten. Half uurtje later, twee straten verder: tijd voor koffie en taart. Even slapen nog straks, en dan misschien nog even tijd voor pretpark Tivoli: al twee dagen horen we angstaanjagend gegil en zien we ladingen armen en benen door de lucht vliegen, dus de spanning stijgt. Laten we eerst nog even wat eten dan. Wagamama’s! Leuk en ontzettend lekker. Doen ze hier aan fooi? Neuh. Wel blijken we ongemerkt de juiste voetbalclub te supporten met onze blauwgele paraplu: ze zijn vandaag kampioen geworden. Now that’s a good tip. Dus daarom lacht iedereen zo leuk naar je, Jasper ;-) Te laat voor Tivoli, dus doen we nog een gezellig drankje bij Rosie McGee’s, waar Rod Stewart en George Michael nog retepopulair zijn bij de players en foute vrouwen. Hier hebben ze trouwens wél alcohol in de Guinness gedaan. Heel goed.

Himmelfaert med gulerødskage

Waarom gingen we ook weer naar Kopenhagen? O ja, vanwege de regen, het design en de beelden van stoere groen uitgeslagen mannen op paarden. En daar komt nog bij dat ze hier gewéldige taarten hebben. Feest! Het is hier net nog geen voorjaar vergeleken bij Nederland, vooral als de zon weg is hebben we het fris. Maar tussen de buienwolken door lekker op slentertocht door de stad. De dekentjes die je op de terrassen om je heen kunt vouwen (limegroene jurken zijn hier mode) zien er nat iets minder aantrekkelijk uit, dus houden we het heel hygge bij binnen zitten, uiteraard met koffie en de zichzelf met iedere volgende bestelling verbeterende gulerodskage: carrot cake. Hoewel de brownies ook niet te versmaden zijn, of de frambozenpunten met vanilleroom. Met voldoende short term brandstof in de vorm van enigszins overtollige koolhydraten redden we het steeds weer tot ‘t volgende point of interest. Een havengebied waar Rotterdam een puntje aan kan zuigen, waanzinnig mooie mix van oude pakhuizen en superstrakke architectuur. Zoals het nationale theater, ook van binnen goed voor vele ideeën voor zelfgefabriceerde trappen, muurtjes en verlichting voor huidige en volgende huizen. Zoals het Museum voor Industriële Kunst, net voor de bui binnen. Met niet alleen prachtig –inderdaad- Deens design (wat te denken van de originele B&O-apparatuur van 1970 en pré-Ikeadraadjesstoelen en –telefoons). Eten? O ja, dat is ook een goed idee. Maar eerst even slapen natuurlijk. Daarna brød zondert smør met twee halve liters Tuborg vooraf bij Mama Rosa’s. Op de terugweg bebloede slagers en zombies ontweken, die elkaar op internet hadden opgejut om net voor het weekend nog even flink in elkaars armen en hoofden te snijden. Nice. Rare jongens, die Denen. Morgen zijn de winkels weer open, mooi: hippe dingen shoppen!

Kopenhagen (deel 1)

Na enige twijfel en veel internet raadplegingen (vooral op site met weersverwachtingen in Europa) is dan eindelijk de knoop doorgehakt; we gaan naar Kopenhagen. Met de auto, wat we denken aan het milieu... Bovendien komen we dan door Duitsland, en de maximum snelheid van de Qashqai was nog niet uitgetest dus dat komt ook goed uit (inderdaad, niet zo erg milieu, maar goed, zo'n diesel moet ook 'schoon geblazen' worden).
Alternatieve steden waren Wenen (oubollig, maar wel de warmste weersverwachting) en Praag (tien minuten langere reistijd). Je snapt dat de keuze voor Kopenhagen goed en wel overwogen is!
Wat dan tegenviel aan de reis door Duitsland is dat het merendeel van de snelwegen naar Denemarken begrensd zijn (80, 100 en 120 km) en daar waar we wel hard dachten te kunnen gaan rijden hadden anderen voor ons dat al gedaan en dus werd daar of aan de weg gewerkt, of waren er ongelukken gebeurd of stond er file (vaak als gevolg van een van vorige). Desondanks wist Mara er toch nog een 200 op de teller uit te persen (190 volgens Tom), het absolute record van de dag! De 'gewone' kruissnelheid van overigens 160, wat zeer aangename bleek. Het autootje deed het heerlijk!
Verder valt er over de reis niet veer te zeggen; Noord West Duitsland is anders dan Nederland en Denemarken ziet er toch weer heel anders uit (erg glooiend landschap). O, en de Denen houden zich erg aan de verkeersregels.

Hotel is vlakbij het centraal station, met een groot zwembad, wat we later wel gaan inspecteren. Eerst maar de stad in om wat te eten. Mara had bijna het wisselgeld teruggegeven, want het was stuk.... er zaten gaten in!
Terug naar huis opgeschikt door een uitzinnige menigte bebloede slagers, werklui, koks en andere raar aangekleden mensen. Iedereen verzamelde zich rond het Nytorv (plein). Bij navraag had de bijeenkomst net zoveel zin als de Flash mob hype een paar jaar geleden, maar wel grappig!

Nu met foto's

Sad Song of ...

Heerlijk!
Vers terug uit Val Thorens, en meteen doorgereden naar Zwolle, of all places. Maar in Hedon was een optreden van Room Eleven, en daarvoor was ik speciaal eerder naar huis gekomen. Niet alleen daarvoor natuurlijk...
Het was dus geen Sad Song, al helemaal niet Shyness, dus What will it be... Stronger dan maar!
Room Eleven, beetje Jazzie, gecombineerd met Blue Grass, Klezmer, en vooral vijf mensen die in een klein zaaltje met enorm veel plezier en enthousiasme hele fijne muziek maken. Wat een heerlijke avond!

Val Thorens

Terug van een heerlijke week (weekje) skiën in Val Thorens, draaien de wasjes en worden de foto's geüpload. Volgende stap is natuurlijk Het Verslag, hoewel ik e.e.a. al eerder probeerde te posten.... Voor diegene die mij proberen te volgen, het is jullie vast wel opgevallen, maar ik heb deze week geëxperimenteerd! En niet zomaar, maar met iets Heel Erg Technisch. Deze week heb ik foto's gemaakt met die mooie Nokia telefoon met camera, en niet alleen dat, maar met behulp van een locale wifi verbinding, een beetje software en wat beginners fouten, kan ik nu de foto's
"met een druk op de knop" publiceren vanaf de telefoon naar het internet.

Maar voor zover het nerd gehalte van mijn reis. Hoewel.... ga met 5 andere Sogetisten een week skien, en wat verwacht je? In canon in semi aangeschoten toestand (had vooral met de luchtdruk (iets met hoogte) en ijle lucht (ook iets met luchtdruk) te maken) met z'n allen "Spider pig" van Homer Simpson zingen. Dus....

De reis van "tamelijk bizar". We vertrokken uit Nederland met files en sneeuwstormen om iets verder, voorbij Luik, 4 uur vast te zitten in de Ardennen. Blijkbaar lukt het de vrachtwagens niet daar de heuvels op en af te rijden als er 15 centimeter sneeuw ligt. In Noord-Frankrijk ook nog eens een sneeuwstorm gehad, waardoor ik niets anders kon dan in de linker baan, vlak langs de linker vangrail te rijden (nee, geen extra strepen op de lak). Mijn bijrijder beschreef de ervaring alsof je "in de Millennium Falcon vliegt". Hoe dan ook, uren later zag in de sterretjes nog steeds voorbij vliegen.
Onderaan de berg, bij Albertville bleek het ook daar flink gesneeuwd te hebben, maar ondanks dat zonder sneeuwkettingen de berg op gereden. Niet zonder enige spanning overigens, maar de 2 liter diesel hield het prima en met een paar onverantwoorde inhaalakties op het eind, eindelijk na 20 uur rijden de auto in de garage geparkeerd.

De rest van de week was zoals een ski vakantie hoort te zijn. Sneeuw, zon, erg mooie en fijne pistes, en na een hele dag skien, vroeg naar bed! Voor mij, want mijn appartement genoten, deden af en toe nog een kroegje. En kwamen dan met hele boeiende verhalen over niet te versieren barvrouwen thuis....

CPC 10km

Jawel, geen wereldtijd, maar de eerste officiële wedstrijd sinds lange tijd zit erop!

Hard trainen, vele (medische) adviezen om het vooral niet te doen, maar dit was een race die ik niet wilde "laten lopen". De spanning vlak voor het startschot was al fantastisch, verloor mijzelf in opperste concentratie, en stond bijna in het verkeerde startvak; toch nog een beetje stress, maar heerlijk!

Lopen met 20.000 anderen is toch een iets andere belevenis dan lopen in de mooie Zuilense polder in je eentje, wat een geduw en getrek. Bovendien, ondanks dat ik er zo op lette, veel te hard van start gegaan; het valt niet mee om je eigen tempo te lopen met een paar duizend enthousiaste sporters achter je aan! Heel erg mijn best moeten doen om te temporiseren (zo heet dat toch?), want uiteindelijk was het doel om de 10km uit te lopen. Dat moest kunnen maar het kwam echt van ver.
Pas na 9.5 km had ik eindelijk het idee dat ik mijn ritme gevonden had; net genoeg voor een daverende eindsprint, zoals ik nog nooit gelopen heb. En toen de spanning, wat was het geworden... Want stiekum wilde ik toch 'iets' beter lopen dan de 70 min limiet die ik voor mijzelf had gesteld, en sneller dan de 60min die ik dacht toch zeker te moeten kunnen halen. Ja, ik weet het, fanatiek tot het graf....

Voor de eindtijd en alle foto's van voor, na en tijdens de race verwijs ik, met dank aan Mara voor support, bloemen en fotografie naar Picasa.

First post

Nou ja, "first post" is het nou ook niet echt. Ben al 'een tijdje' actief en heb natuurlijk al menig blog gevuld met mijn hersenspinselen. Maar in een ultieme poging alles bij elkaar te brengen (lees, volledig google te gaan), nu dan ook hier mijn eigenste blog gestart.

Tweede actie zal zijn deze blog te importeren in alle social websites waar ik 'lid van ben'. Zullen eens zien of dat lukt.