Rond 515 wakker en op het balkon van ons hutje gekeken hoe de zon opkwam. We raken gewend aan Tico-time; voor 2100 naar bed, en om 5 uur op; het heeft iets te maken met daglicht... Langzaam wordt het dal verlicht, maar geen spectaculaire beelden.
630 koffie in het restaurant en om 700 voor een wandeling onder begeleiding van eigenaar Gary, op zoek naar de schuwe Quetzal vogel. Na veel speurwerk: gevonden! En zelfs kunnen fotograferen. De camera blijft kuren vertonen, en de nieuwe 70-200 zoom blijkt lang niet genoeg om de Quetzal goed te kunnen vangen. Voorzichtige poging om dichterbij te komen, leidt tot een iets betere foto gevolgd tot het wegvliegen van de Quetzal. Einde oefening.
 |
From Costa Rica |
We hebben niet voor niets een 4WD (Daihatsu Bego), en Mara is van plan de gravelroad verder te volgen. In kilometers snijden we zo af, terug naar de snelweg, maar doen er wel 3 uur over. We waren gewaarschuwd. Gravelroad verandert overigens erg snel in modder met keien (We denken aan Gary's advies: 'Mudd? Just pretend it's not there') en bijna de hele weg hobbelen we in de eerste versnelling over rotsen en door beken. Het is puur genieten, want ook het uitzicht is helemaal de moeite waard. Wat een prachtig land!
Terug op de Interamericana gaat het sneller. We rijden door San Isidro de El General en vinden na een paar pogingen de juiste afslag naar boven, richting Cerro Chirripó, de hoogste top van Costa Rica (3819 m.). Opnieuw gravel, maar we raken er bedreven in, en rijden inmiddels een stuk harder. Ergens in San Gerardo de Rivas vinden we Hotel y Restaurant Roca Dura; of wat er van over gebleven is. Ooit een beetje hippie, backpackers paradijs, rondom een grote rots gebouwd ding, wat een beetje doet denken aan een kruising tussen de Flintstones en de Batcave. Helaas verwaarloosd, maar goed voor een overnachting.
 |
From Costa Rica |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten