We verlaten Santa Elena, de bergen en de mooie natuur van Costa Rica om aan onze laatste etappe van de reis te beginnen. De cocosnoot die we in Uvita van het strand hadden gered, wordt door Jasper heldhaftig met de machete bewerkt, zodat ons ontbijt wordt uitgebreid met cocosvrucht. Oerinstincten komen nog eenmaal boven! Het lijkt erop dat we onvoldoende benzine hebben om de bewoonde wereld weer te halen en helaas is de eerst volgende pomp zo'n 50km verderop. Gelukkig weet onze gastheer een beetje illegale schuur waar wat te halen valt. Jasper wordt met wantrouwen ontvangen, maar zodra de naam Vitalis valt, begint iedereen te glimlachen en voor 5.000 colones krijgen we 8 liter verdacht rode brandstof. Dat is ruim voldoende, en we denderen de 35km gravelweg naar beneden, hoewel er altijd weggebruikers zijn die nog harder door de kuilen durven te rijden.
 |
From Costa Rica |
Terug op de Interamericana is het weer warm, maar dit keer rijdt alles prima door. Binnen no time zitten we midden in San Jose en ervaren weer een culture shock; na al dit moois is de stad druk, smerig en weinig inspirerend. We checken waar de bus morgen vertrekt, vinden het autoverhuur bedrijf (handig voor morgenvroeg) en besluiten iets leuks te vinden buiten de stad. Mara navigeert de 4wd door de stad, fruitstalletjes en oude van dagen met kleine kinderen ternauwernood ontwijkend, terwijl Jasper zich focust op de plattegrond en de Lonely Planet en we een glimp opvangen van de krottenwijken van San Jose: een behoorlijk groot gebied met kleine brakke hutjes met veel golfplaat, en nog veel meer vuilnis. We rijden 4 x verkeerd in de overvolle straten, waar auto's luid toeterend de stoplichten proberen te beïnvloeden. Uiteindelijk komen we in Los Yoses uit, de studentenbuurt van San Jose. In een wijk met alleen maar eenrichtingsverkeer vindt Jasper uiteindelijk, moe en toe aan een douche, Don Fadrique. Een schitterend hotelletje, een oase van rust, met veel kunst aan de muur, een beetje in haciendastijl. Met een mooie tropische tuin en een erg aardige receptionist, Fabian. We krijgen voor $70 (je moet er wat voor over hebben om $10 minder te betalen) de beste kamer, ruim, veel licht en prachtig uitzicht op de bergen. Als we nog iets nodig mochten hebben, is Fabian te allen tijde met liefde beschikbaar. Jasper laat hem nog even bellen met het busbedrijf om zeker te weten hoe laat en waar we morgen richting Bocas del Toro, Panama moeten vertrekken. Tijdens het eten - we vinden restaurant Spoon op een totaal andere hoek dan volgens de Lonely Planet - mogen we gratis de kluis gebruiken, als we de sleutel weer inleveren voor 2200, wanneer de baas weer terug is. De $3 die de kluishuur zou kosten, krijgt Fabian van ons. Hij is de koning te rijk.
Dan gaan we maar weer eens op zoek naar onze mobiele telefoons, die we de laatste 3 dagen niet hebben bekeken. Alles gaat op de kop, maar nergens een spoor. Mara begint te twijfelen aan zichzelf... ze zouden toch niet nog in de kluis liggen in de Tirimbina-ecolodge, op een afstand van ruim 4 uur rijden? Lichte paniek maakt zich van ons meester. Gewapend met telefoonnummers maar even naar Fabian. Hij belt met de lodge, waar de telefoons niet gevonden zijn door housekeeping. Misschien liggen ze nog in de kluis, maar momenteel zitten er gasten in het appartement. Morgenochtend wordt er, zodra het mogelijk is, gecheckt. Dan zitten wij intussen al een paar uur in de bus, dus wat te doen? Fabian gaat het regelen. Hij stuurt ons een e-mail zodra hij meer weet. Hij biedt aan om ze gewoon even te gaan halen, mochten ze gevonden worden, en ze ons te overhandigen voordat we terug vliegen. Jaja. Dat wordt nog wat. Eerst maar eens wachten tot morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten