Costa Rica (14)

Enorm koude nacht in berghut: wat verlangen we weer naar de warmte aan het strand. Zo koud zelfs dat we de laptop onder de dekens aangedaan hebben om warmte te genereren. Jasper vermomt zich als Grote Smurf en ligt de hele nacht met blauwe sweater plus capuchon onder de dekens. Als eerste in het park van de vulkaan Poas, en als eerste er weer uit, want ook deze vulkaan hulde zich in de wolken. Jammer, we hadden de krater van 1300m doorsnede/300m diep en het kratermeer ernaast graag gezien. Daarna binnendoor, kleine weggetjes naar beneden, richting Monteverde National Park. Zo hard als het gisteren regende, zo warm en zonnig is het nu! Dat weten alle Tico's ook en we rijden een uur stapvoets over de Interamericana richting zee: zij gaan straks linksaf richting Puntarenas, wij moeten zien naar rechts te komen, de bergen in. Bij Miramar nemen we ergens de verkeerde afslag, raken verdwaald en belanden op de zoveelste gravelweg naar boven. Nu willen we toch naar boven en de richting lijkt goed, dus we zetten door. De weg wordt steeds slechter, maar het uitzicht is fantastisch. We rijden over een bergrug en zien beneden de Golfo Nicoya schitteren. Aan de andere kant komt een enorme wolkendek over de bergen zetten; blijft het zonnig? Dan lijkt de weg te veranderen in een rivierbedding; grote keien, rotsen soms en diepe geulen. We rijden gelukkig naar beneden en laten de zwaartekracht haar werk doen. Even hebben we het beeld bovenaan een waterval uit te komen, omdraaien is inmiddels geen optie meer, want omhoog dezelfde weg terug staat garant voor een oververhitte motor en een progressie van een halve meter per uur dus we hobbelen verder. We besparen 10 dollar per dag door geen optioneel navigatiesysteem te huren, het levert ons allerlei avonturen op, en hoewel deze "weg" er toch niet op gestaan zou hebben, was het nu misschien handig geweest...

From Costa Rica

Uiteindelijk komen we weer op een bekende weg uit, en proberen nogmaals, maar nu via een andere afslag onze weg te vervolgen. Ook dit lijkt nergens op uit te komen, dus keren we definitief om en rijden helemaal terug naar de Interamericana. Bij Rancho Grande pakken we wel de goede afslag, of toch niet, want in het dorp rijden we rechtdoor een nieuwe gravelweg op. Wat je moet weten over deze gravelwegen is dat de overheid hier belooft goede wegen aan te leggen, en dat maar op beperkte schaal nakomt. Echter, in dit gebied proberen de Quakers juist heel hard de toegankelijkheid van het gebied te beperken, en aanleg van goede wegen dus tegen te gaan. Vandaar dat wij elke keer dat we een gravelweg inrijden denken op de goede weg te zijn. Ook dit keer weer mis en na 8km keren we om. Op de terugweg nemen we een lokale caballero mee die we al eerder hebben zien lopen in de hitte, genaamd Fernando Juan, compleet met cowboyhoed. Hij ruimt voor ons de achterbank op, legt de camera aan de kant en overhandigt Mara zonder omhaal de afvalzak. Na plaatsgenomen te hebben houdt hij tot aan het eindpunt, zijn finca, niet op met praten (en vertelt spookverhalen over mensen die noodgedwongen in de bergen hebben moeten overnachten), maar hij wijst ons in rap Spaans de goede weg en blijkt zeer prettig reisgezelschap (dat vindt hij ook van ons).

We hebben besloten niet naar het dorp Monteverde te gaan vanwege de toeristische overload, en zoeken een onderkomen bij het buurdorpje Santa Elena. Dat lukt bij Hotel Sunset, alwaar Vitalis, die als blond Duits jongetje uit Kassel op 5-jarige leeftijd in Costa Rica belandde, ons vriendelijk een riante kamer met zowaar een normale douche (en geen 'suicide machine') en meer bedden dan ons lief is biedt. Koud bier met kaaskoekjes op ons terras, en Jasper doet nog even een powernap om het maanlandschap van vanmiddag van zich af te slapen.

Vele backpackers met ons proberen 's avonds een leuke plek om te eten te vinden. We belanden in Morpho's, naar de gelijknamige blauwe vlinder, die we overigens nog niet gespot hebben (samen met de luiaard, de tarantula, de armadillo, de panter en de gouden kikker - de laatste 2 gaan overigens nog een behoorlijke uitdaging vormen). Op de terugweg alvast reserveren bij het populaire Tree House restaurant voor morgenavond, als we de night walk hebben gedaan.