Paintball

Snel de achterstand op het blog bijwerken is nog best lastig wanneer je zoveel leuke en gezellige dingen hebt gedaan. Een ervan was een middag Paintball in Spaarnwoude (28 juni). Foto's bij deze posting staan op Picasa

Houden meisjes ook van soldaatje spelen? Geen idee, maar Mara ging in ieder geval helemaal los tijdens het jaarlijkse Sogeti Paintball event.

From Sogeti Paintb...

Met fantastische beats van Awakenings op de achtergrond (we waren even "bewoner" en konden alle wegblokkades omzeilen), kreeg ik de kans Mara voor te stellen aan een aantal van mijn collega's. Van de 140 aanwezigen waren nog geen 10 dames uitgenodigd, waarschijnlijk allemaal aanhang. De rest van een "typische Sogeticollega", geen van hen had ik eerder gezien, maar da's ook niet zo gek voor een bedrijf met bijna 3500 medewerkers. Tenminste, dat is mijn officiële verklaring....

Na een wapeninstructie die drie keer over moest omdat sommigen van de leiding (van het type "ik vind het leuk om zelf te schieten dus ik ga werken voor een paintball schiet bedrijf, maar verder weet ik niet hoe ik groepen van 140 man moet leiden") niet helemaal te spreken waren over het feit dat "zowat iedereen" zijn lege geweer op elkaar stond leeg te schieten, een omkleedsessie in heuse camo-kleuren, de groepsindeling en het graaien naar ballen (verfkogels die al voor de eerste ronde op waren), begonnen we aan onze eerste wedstrijd.

Het startsignaal was nog niet gegeven of ik had al een verfkogel dwars door mijn masker, vol in mijn mond zitten; gele verf smaakt naar hoe het er uit ziet, niet dus! De volgende kogel/bal raakte mij net boven mijn masker, wat voor de schutter ongetwijfeld een mooie headshot opleverde, en mij een rood ei op mijn voorhoofd. Afgezien van dit lichamelijk leed, had ik het best naar mijn zin.

Wel erg jammer dat ons team totaal aan coördinatie ontbrak; blijkbaar, hoe toevallig, hadden we geen serieuze gamers in ons midden die wel wisten hoe je moet "fraggen". Aangezien ik ook alleen maar bij de Artillerie gezeten heb, en dus ver van vijandelijk vuur, waren mijn onderofficier-instructies ook niet voor iedereen te volgen. Toch lukte het ons in game 3 de vlag ver genoeg naar de overkant te brengen om die match als gewonnen te beschouwen. Overigens ging dit ten koste van de kniebanden van de vlagdrager, maar wie heeft ooit gezegd dat Paintball ongevaarlijk is.

De laatste wedstrijd was van het type "verdedig het fort" en om het extra interessant te maken had de gameleiding besloten dat je alleen "dood" was met een echte headshot... Dat hebben we geweten. Blijkbaar gold de minimum afstand van 7 meter ook niet meer, want mijn oren floten ervan toen de kogel niet om, maar in mijn oren vlogen. Mara ging onverbeterlijk door, graaide overal extra munitie bij elkaar, en zelfs toen zij vanaf drie meter afstand geraakt werd, en al op de grond lag en eigenlijk geen kant meer opkon, zich zelfs al had overgegeven, moest een tegenstander blijven schieten, omdat hij bang was dat zij toch nog door zou gaan. In paintball gelden woorden als "stop" en "auw" niet, sterker nog, dit blijken juist extra aanmoedigingen te zijn om door te blijven schieten! Mara had als gevolg van dit "schietincident" haar eigen schietschijf op haar heup; een prachtige ronde cirkel in drie kleuren/ringen als aandenken aan een iets te fanatieke, wellicht niet helemaal sociaal begaafde, lichtelijk contactgestoorde deelnemer....

Gelukkig bracht de BBQ, met een chef die nog nooit zoveel mensen te eten had gehad, rust en "verkoeling". Helaas geen foto's van de wonden, alleen maar nog blije gezichten, op Picasa, zoals altijd.