Het is zomer, maar onze "echte" vakantie duurt nog even, we gaan pas deze winter naar Costa Rica (!), dus ter overbrugging veel korte weekendtochtjes naar plaatsen waar we nog niet geweest zijn. Daar is ook een reden voor, kwamen we dit weekend achter!
Afgelopen weekend stapten we in de auto met de tent achterin, en het reismotto "ergens voorbij Bonn zien we wel". Deels op aangeven van Jan (maar wel bewust zijn camping suggesties niet meegenomen ("zelluf doen!")), deels omdat we ook niet zover willen rijden, genoten we van de Duitse Autobahn, met name de files, want je dacht toch niet dat die aan het eind van de A12 zouden ophouden....
De TomTom stond ingesteld op iets wat leek op een uitkijkpunt, maar al snel lieten we de techniek achter ons, en reden we met een traditionele wegenkaart op schoot, langs "groene wegen", door kleine dorpjes en over steile heuvels. Helaas voor Mara hebben we de bergen nooit gehaald, maar de linker-binnen-haarspeld-bocht is ook heel spannend. Groene wegen zijn wegen met een hoog toeristisch gehalte, met vergezichten en pittoreske dingetjes; het zegt niets over milieu en gelukkig mag je daar zonder Umwelt-sticker nog rondcrossen.
Niet gehinderd door enige kennis, afspraken of verplichtingen belandden we in Ahlweiler, een dorp met ommuurd centrum en een plek om te eten. Nadat Jasper de wat moeilijk sluitende kofferbak heeft bevochten sjokken we geheel 'in synch' met de omgeving doch lichtelijk geschokt door de oude romeins aandoende poort naar 't dorpsplein. De belegen (s)moezeligheid straalt ons kitscherig en fleurig tegemoet terwijl we best lang zoeken naar een uitnodigend restaurantje tussen gemütliche doch spookachtig verlaten Stübchen. Lastig, maar zoveel tijd om hier weer gillend weg te komen en richting iets acceptabeler gebied mét camping was er niet en hoofddoel was vooral: happen en wegwezen. Tussen de wild geurende afrikaantjes en de slechts op specifieke tijden waterende fontein (in het kader van energiebesparing omdat er toch niemand kijkt, vermoeden we) plaatsgenomen. Bier...? Ein Pils? Ja. En (droge!) witte wijn geparkeerd op het prachtige plastic kantkleedje. Ooit gehoord van Pfifferlinge? Nou, ze waren 'ins Saison' en een heuse Duitse delicatesse. Dat hebben we -afzonderlijk van elkaar, en daarom dubbele alarmbellen- vaker gehoord (toen ging het om de overheerlijke 'tripes' in Frankrijk) . Enige scepsis was daarmee op z'n plaats, doorvragen dus. Het bleken een soort cantharellen. Duits waren ze niet, want geïmporteerd uit het Oostblok. Daar ga je met je Europese Eenheid, regionaal is tegenwoordig een breed begrip, máár: heel goed te eten samen met een half varken en gebakken aardappels Grossmutti-style. Van de Meerbarsch van Mara mit Salzkartoffeln kon slechts gezegd worden dat 't een vers en puur visje was.
Gauw doorrijden richting zuiden, waar de bergen hoger, de wijnvelden weelderiger, de Moezelboten bejaarder en de bebouwing navenant Hansl und Gretchenachtiger wordt. Duitse kitsch alom. In Cochem, in het halfdonker, het viaduct over en toch maar een camping opgereden, pal aan de Moezel. Het ijzeren schuifgordijn kon nog wel even open voor ons. Binnen een half uur, mede door onze oefensessie op Terschelling, stond de tent, was het bed luchtig en de wijn op. Aangeschoten toestand was geen overbodige luxe gezien het drukbezochte rockfeestje tot 02:30, 200 meter verderop. Dat krijg je met die overwegend dove toeristen...
Nog voor het ontbijt tent alweer in de auto, ontbijten in levend fossielendorp Cochem (Laafstad in de Efteling is er niets bij) na superstrak parkeerwerk van Jasper. Respect! [red.] Grijs en verscheidene cameltinten zijn samen met jagershoedjes 'top of the bill' hier. Voedselvoorziening bestaat uit Mozartkügeln, enorme taarten en Currywurst. Ideale spot voor het in no time scoren van een passend presentje voor bijna jarige oma van Mara. Ook gelegenheid ter uitbreiding van de eigen collectie ijzererts schiet niet tekort. Maar eerst nog even een enkeltje naar boven met de stoeltjeslift als ultieme test, en als blijkt dat we de vele gênante aspecten van dit niveau van gezapigheid samen kunnen handelen houdt niets ons meer tegen om alvast na te denken over Cochem als ultieme vakantiebestemming als we 65 zijn. Ai, da's al over 28 jaar...
Met nog een halve zaterdag en zondag voor de boeg tijd genoeg om nog verder af te zakken. Doel: Hunsrück. Camping Harfenmühle blijkt minder duf dan de naam en we zijn ruim op tijd om Duitse (goh) broodjes voor de volgende ochtend te bestellen, te kijken hoe onze Amerikaanse (goh) buren met hengel en forellen hun bbq bedienen en om alvast de Lonely Planet van Costa Rica door te bladeren. De volgende dag nemen we ons voor te gaan kanoën op de Nahe, wat er uiteindelijk wegens niet reserveren, aanzienlijke prijzen en minimaal benodigde tijdspanne van een halve dag niet van komt. Dus we genieten vooral van de groene B- t/m L-wegen onderweg, chili met tranen in Traben-Trarbach en elkaar. Geweldige uitzichten en hoge rotspartijen die met dank aan het panoramadak van de Qashqai - door tenminste een van ons tweeën - uitgebreid kunnen worden bestudeerd.
Dan toch maar vlot door naar het noorden, want voordat we bij de dinnerstop arriveren (TexMex-hap op de foodboulevard van shopping mall Centro in Oberhausen) is het alweer 19.30. In Arnhem aangekomen alwaar een kwart van de inhoud van de kofferbak en 1 passagier gedropt wordt tóch weer de steeds vaker opborrelende constatering dat het misschien wel tijd wordt om te gaan samenwonen...
