We willen nog niet naar huis! En hoeven dat ook niet, maar na alle mooie dingen zien, reizen en andere avonturen, willen we het de laatste paar dagen rustig aan doen. Niet duiken, niet naar een nieuwe locatie, maar gewoon strand. Nu is "gewoon strand" niet voorhande aan deze kant van Bastimentos, en dus nemen we met een stel britten en een groep costa ricanen een watertaxi naar Polo Beach. We stuiteren met een noodgang over golven van anderhalve meter, en Mara en de britten zakken door het bankje voor mij. Zij waren ongedeerd, mede doordat hun val gebroken werd door het linker scheenbeen van Jasper. Wat een geluk dat de cooler vol ijs zat, maar ondanks dat werd het een prachtige bloeduitstorting. Iets bedaarder volgen we onze weg.
Het strand is echt paradijslijk. Op het koraalstrand, tussen de palmen, bouwt Jasper ijverig aan een zonnescherm dat Robinson Crusoe's eiland niet zou misstaan, terwijl de moterboot chauffeur ons trakteert op Pipa Frio, alleen niet zo koud. Uiteraard hebben we snorkel-gear meegenomen, zodat we konden zwemmen in het aquarium, zo helder en mooi. Beide de beginnersfout van snorkelen gemaakt, onze rug en achterkant benen onvoldoende ingesmeerd, en dus heel erg verbrand. We relaxen wat af!
's avonds de beklimming van modderpad naar boven en nadat we bij Roxanne een koud biertje hebben afgeleverd (en geconstateerd dat ze druk bezig is haar platform opnieuw in te richten) verder naar de Thai restaurant, wat afgeladen vol is, en nog erger, volledig zonder voorraden. Kerst en oud en nieuw eist z'n tol hier op de eilanden; bijna niemand werkt nog (te dronken daarvoor) en ook de winkels worden niet meer bevoorraadt. Gelukkig hebben we inmiddels een band opgebouwd met Corey en Nui en nadat Mara heeft meegholpen in de bediening, krijgen wij de officiele laatste maaltijd. We besluiten de volgende dag te verhuizen en de laatste twee nachten in een van de hutten van het restaurant te verblijven (een heel stuk stiller hier).
